Het grote portret aan de wand in de woonkamer heeft mij als kind nooit gestoord. Het hing er al zolang ik me kon herinneren. Het hoorde bij de inboedel zoals meubels doorgaans plegen te doen. Op de leeftijd dat men dingen in een genuanceerder perspectief gaat leren zien, begon het vage besef bij me door te dringen dat het wel een erg prominente plaats innam. Iedereen die de kamer binnentrad, werd meteen geconfronteerd met het portret dat alle aandacht naar zich toe trok. Menige mannenhand bleef een paar tellen aarzelend op de deurkruk rusten en ik bespeurde die speciale blik in hun ogen die onmiskenbaar moeite had zich van het portret los te maken. Zelfs vrienden, die regelmatig ons huis bezochten, ontkwamen niet aan de aantrekkingskracht ervan. Het was dan ook niet louter uit het oogpunt van dierenliefde, dat de parkieten in hun kooi onder het portret zoveel aandacht kregen toebedeeld.
Het vervolg op dit verhaal staat in mijn bundel: Verhalen om nooit te vergeten.