Snoopy is gestorven, ‘k mis haar nog elke dag.
Er ging geen dag voorbij, dat zij niet bij me lag.
Ooit kwam ze aangelopen, een zwervertje, zó schriel,
dat mama als een blok voor het jonge poesje viel.
Wanneer ik haar eens miste, wist dat ze buiten liep,
hoefde ‘k nooit te zoeken, ze kwam als ik haar riep.
En na schooltijd spinde ze, gaf me kopjes van geluk.
We waren dikke maatjes, onze vriendschap kon niet stuk.
Toen onze Snoopy ziek werd, deed mij dat veel verdriet.
Echter, genezen kon de dierenarts mijn maatje niet.
Ik hoopte dat de tumor vanzelf verdwijnen zou,
maar helaas gebeurde niet wat ik zó dolgraag wou.
De dierenarts heeft mijn Snoopy toen zacht in slaap gebracht.
Aan de hemel straalt haar sterretje nu elke nacht.
’s Avonds kijk ik, voor ‘k mijn ogen sluit, getrouw,
nog even naar dat sterretje, waarvan ik zoveel hou.
Dit gedichtje heb ik gemaakt op verzoek van mijn kleindochter Montana.
Zij heeft het voor de klas voorgedragen en kreeg daarvoor een Prima.