In het ontredderde gelaat in de spiegel herken ik mezelf nauwelijks. Mijn ogen staan dof, de groefjes aan weerszijden van mijn mond hebben zich fors verdiept en de felgekleurde lippenstift voegt aan mijn neerslachtige uitstraling niets positiefs toe. Hoe ik ook tracht mijn lippen te ontspannen door ze overdreven te tuiten, na elke poging keren ze in samengeperste stand terug. Ik geef het op.
De intercom rinkelt doordringend. Op het kleine scherm verschijnt het beeld van mijn zoon en het gezinnetje waarvan hij sinds kort deel uitmaakt.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Het vervolg van dit verhaal staat in de bundel DE PET VAN PA