De vrouw keek er niet van op toen haar man op de dag van zijn pensionering aankondigde dat hij zich de rest van zijn leven wilde bezighouden met de kunst van het schrijven. Jarenlang had hij in zijn functie als administratief medewerker bij een verzekeringmaatschappij met taal gewerkt, strikt in het opgelegde vakjargon. Van negen tot vijf.
Hij had zijn literaire talenten, die hij volgens hemzelf in ruime mate bezat, tijdens zijn werkzame leven het zwijgen opgelegd. Eindelijk kon dan nu het opgeslagen materiaal vanuit zijn onderbewuste in prachtige bewoordingen worden neergeschreven.
Hij had wel nu en dan de tijd genomen om naar passende onderwerpen te zoeken, zijn talent waardig. In zijn verbeelding reageerden zijn lezers met welgemeende lof op zijn interpretaties van moeilijk oplosbare problemen en die gedachte alleen al deed zijn ego fors groeien.
Het vervolg op dit verhaal staat in mijn bundel: Verhalen om nooit te vergeten.