Wanneer de receptioniste begint aan haar tweede poging de arts aan de telefoon te krijgen, kijk ik om me heen om de tijd wat te doden. De zakelijk ingerichte wachtruimte is op een enkele bezoeker na leeg. Een verpleegkundige loopt gehaast met een aantal mappen in haar arm langs. In een hoek zit een man in elkaar gedoken; een door reuma gekromde hand leunend op een stok die hij tussen zijn knieën heeft geklemd. Mijn blik dwaalt terug naar de jonge vrouw aan de balie die opgelucht de hoorn neerlegt.
‘Dokter van Dijk kan u over een kwartiertje ontvangen. U kunt daar plaats nemen,’ en ze wijst met haar hoofd in de richting waar de man zich bevindt.
Hij kijkt niet op wanneer ik tegenover hem ga zitten. Tersluiks laat ik mijn blik over hem heen glijden, echter, hoewel hij me vaag bekend voorkomt, kan ik hem niet thuisbrengen Ik trek een tijdschrift uit de wanordelijke stapel en probeer me te concentreren, maar mijn ogen worden onweerstaanbaar naar de man toegetrokken. Hij houdt zijn blik neerwaarts gericht en zijn rochelende ademhaling is welhaast het enige teken van leven. Enkele minuten later wordt hij binnengeroepen. Hij heeft nauwelijks de kracht zijn magere lijf van de stoel omhoog te duwen; naar evenwicht zoekend schuifelt hij voetje voor voetje vooruit. Hij hijgt zwaar en werpt in het voorbijgaan een lege blik in mijn richting. En dan valt met een luid gerinkel het kwartje. Mijn hart slaat roffels. Ik kan mijn ogen onmogelijk losmaken van de deur waarachter hij zojuist is verdwenen.
Het vervolg van dit verhaal staat in mijn bundel: Verhalen om nooit te vergeten.