Het belooft een mooie dag te worden. De zon probeert door de lichte nevel heen te dringen en geeft al flink wat warmte. Het bedauwde gras voelt echter koud aan mijn blote voeten.
Ik overzie de tuin en bedenk hoe ik zes verschillend geaarde vrouwen aan de tafel moet plaatsen zonder dat ze elkaar rechtstreeks in de haren vliegen. Enkelen van hen nemen geen blad voor de mond en ik herinner me een aantal ontmoetingen die voortijdig werden afgebroken.
De wijn vloeide rijkelijk tijdens de laatste bijeenkomst waarop we besloten tot een reünie over exact vijfentwintig jaar, in mijn tuin, om 11.00 uur in de ochtend. Deo volente. Het is zeer de vraag wat er van die belachelijke afspraak is blijven hangen in hun benevelde breinen.
Het vervolg van dit verhaal staat in mijn bundel: Verhalen om nooit te vergeten.
Hallo Diny ,
Ik heb je verhaal gelezen en vind het geweldig.
Groetjes en liefs ook van Wim.
Joke